سکوت معنا داری بین من و کیبورد.

احساس ضعف در مقابل خودم، خودم به عنوان اصلی ترین عامل در عدم فهمیدن.

فکر می کنم یک سالی می شود که فهمیده ام مشکلات من از جنبه های روانشناسی ناشی می شود تا فلسفی.

به قول خسرو همه چیز باید با هم پیشرفت کند و معنا ندارد اگر از نظر روانشناسی پیشرفت کرده باشیم ولی از نظر فلسفی نه یا برعکس.

فکر می کنم در حال حاضر از نظر روانشناسی خیلی عقب هستم.

زمان را به بدترین شکل ممکن از دست می دهم.

ظاهرا دارم پیر می شوم.